Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a bending from

  • 1 declinatio

    dēclīnātĭo, ōnis, f. [id.], a bending from a thing, a bending aside; an oblique inclination or direction (good prose).
    I.
    Lit.:

    lanceam exigua corporis declinatione vitare,

    Curt. 9, 7 fin.; cf.:

    quot ego tuas petitiones parva quadam declinatione effugi,

    Cic. Cat. 1, 6, 15:

    declinare dixit (Epicurus) atomum perpaulum, et ipsa declinatio ad libidinem fingitur, etc.,

    id. Fin. 1, 6, 19; so of the oblique motion of atoms, id. Fat. 10, 22; 22, 47.—
    B.
    Like the Gr. klima, the supposed slope of the earth towards the poles, a region of the earth or sky, a climate:

    declinatio mundi,

    Col. 1 prooem. § 22; so,

    mundi,

    id. 3, 1, 3; cf.:

    positio caeli et declinatio,

    id. 1, 6, 18;

    so correspond. with regio caeli,

    Col. 4, 24, 2; cf.

    also caeli,

    the altitude of the pole, Vitr. 9, 7, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a turning away from any thing; an avoiding, avoidance: ut bona natura appetimus, sic a malis natura declinamus;

    quae declinatio, si cum ratione fiet, cautio appelletur,

    Cic. Tusc. 4, 6, 13; cf.

    so opp. appetitio,

    id. N. D. 3, 13, 33; and in plur. Gell. 14, 1, 23:

    laboris, periculi,

    Cic. Clu. 53 fin.
    B.
    t. t.
    1.
    Of rhetor. lang., a short digression:

    declinatio brevis a proposito, non ut superior illa digressio,

    Cic. de Or. 3, 53 fin.; id. Part. 15; cf. Quint. 9, 1, 32 and 34.—
    2.
    Of gramm. lang.: variation, inflection.
    (α).
    In the older grammarians, every change of form which a word undergoes; as declension, strictly so called, conjugation, comparison, derivation, etc., Varr. L. L. 8, § 2 sq.; 10, § 11 sq.; Cic. de Or. 3, 54; cf.

    also of declension in its stricter sense,

    Quint. 1, 4, 29; 1, 5, 63;

    of conjugation,

    id. 1, 4, 13;

    of derivation,

    id. 8, 3, 32; 2, 15, 4.—
    (β).
    Among the later grammarians, of declension, properly so called, as distinguished from conjugatio, comparatio, derivatio, etc. So, Donatus: in declinatione compositivorum nominum, p. 174 P. (p. 13 Lind.).

    Lewis & Short latin dictionary > declinatio

  • 2 pronus

    prōnus, a, um (archaic form of fem. pronis, Varr. ap. Non. 494 fin.), adj. [like Gr. pranês = prênês, from root pra-, pro; cf. prae).
    I.
    Lit., turned forward, bent or inclined, leaning or hanging forward, stooping, bending down (class.; opp. supinus; cf. cernuus).
    1.
    Of living beings:

    puerum imponere equo pronum in ventrem,

    Varr. R. R. 2, 7, 13:

    pronus pendens in verbera,

    leaning forward to strike, Verg. A. 10, 586:

    ipsum Pronum sterne solo,

    id. ib. 11, 485:

    pronus magister Volvitur in caput,

    id. ib. 1, 115:

    pecora, quae natura prona finxit,

    Sall. C. 1, 1; Ov. M. 8, 379.— Poet., of those running swiftly, Ov. M. 10, 652:

    leporem pronum catulo sectare sagaci,

    flying swiftly, id. R. Am. 201.—
    2.
    Of things, bending forward or downward, going or inclined downward:

    ilex paulum modo prona, dein flexa,

    Sall. J. 93, 4:

    prona ac fastigiata tigna,

    Caes. B. G. 4, 17:

    pronae atque vergentes ampullae,

    Plin. Ep. 4, 30, 6:

    demissus inde pronusque pulvinus,

    id. ib. 5, 6, 16:

    (urbs) prona in paludes,

    sinking down, Liv. 4, 59:

    crateres,

    overturned, Stat. Th. 5, 255:

    motus corporis,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    cubitus,

    Plin. 28, 4, 14, § 54:

    prona via,

    steep, Ov. M. 2, 67:

    amnis,

    Verg. G. 1, 203:

    rivi,

    Hor. C. 1, 29, 11:

    currus,

    Ov. M. 5, 424. — Absol.:

    nihil habent proni et supera semper petunt,

    Cic. Tusc. 1, 18, 42:

    per pronum ire,

    downwards, Sen. Ep. 123, 14:

    per prona voluti,

    Sil. 15, 235.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, of time, etc., setting, sinking, declining ( poet.):

    pronus Orion,

    Hor. C. 3, 27, 18:

    sidera,

    Prop. 1, 16, 23:

    Titan,

    Ov. M. 11, 257:

    dies,

    Stat. Th. 2, 41:

    menses (=celeriter praetereuntes),

    Hor. C. 4, 6, 39:

    anni,

    id. A. P. 60.—
    2.
    Of localities, turned, looking, or lying towards (postAug.).
    (α).
    With dat.:

    loca Aquiloni prona,

    Col. 3, 2, 6:

    aedificii solum pronius orienti,

    situated more to the east, id. 1, 5, 8.—
    (β).
    With ad:

    campo patente et ad solem prono,

    Col. 2, 9, 3.—
    II.
    Trop., inclined, disposed, prone to any thing (class.); usu. constr. with ad, in aliquid, or dat.; poet. also with gen.
    A.
    In gen.
    (α).
    With ad:

    rei publicae genus inclinatum et quasi pronum ad perniciosissimum statum,

    Cic. Rep. 2, 26, 47:

    anxitudo prona ad luctum,

    id. ib. 2, 41, 68 (from Non. 72, 31):

    boves ad domandum proni,

    Varr. R. R. 1, 2:

    pronus ad omne nefas,

    Luc. 6, 147:

    pronus ad cujusque necem,

    Suet. Vit. 14:

    ad poëticam,

    id. Ner. 50:

    ad simultates,

    Plin. Pan. 84.— Sup.: ad indulgentias pronissimus, Capit. Anton. 10, 8.—
    (β).
    With in and acc.:

    in obsequium plus aequo pronus,

    Hor. Ep. 1, 18, 10:

    in libidines,

    Suet. Caes. 50:

    saeculum in omnia mala,

    Flor. 4, 12.—Prov.:

    prona est timori semper in pejus fides,

    Sen. Herc. Fur. 316. —
    (γ).
    With dat.:

    pronus deterioribus,

    Tac. Agr. 41 fin.—Comp.:

    aures offensioni proniores,

    Tac. A. 4, 29 fin.
    (δ).
    With gen. ( poet.):

    ruendi In ferrum mens prona viris,

    Luc. 1, 461.— Comp.:

    unus audendi pronior,

    Claud. Ruf. 2, 400.—
    B.
    In partic.
    1.
    Inclined to favor, favorable to any thing (post-Aug.).
    (α).
    With dat.:

    si modo prona bonis invicti Caesaris assint Numina,

    Stat. S. 4, 8, 61.— Comp.:

    cohors Cn. Dolabellae pronior,

    Suet. Galb. 12.—
    (β).
    With in and acc.:

    prona in eum aula Neronis,

    Tac. H. 1, 13.— Comp.:

    ut quis misericordiā in Germanicum pronior,

    Tac. A. 2, 73:

    in verum nepotem,

    Suet. Cat. 19.—
    (γ).
    Absol.:

    prona sententia,

    Val. Fl. 8, 340:

    pronis auribus accipere aliquid,

    Tac. H. 1, 1; Luc. 5, 501.— Comp.:

    quos pronior fortuna comitatur,

    Vell. 2, 69, 6.—
    2.
    Easy, without difficulty (mostly post - Aug.):

    omnia virtuti suae prona esse,

    Sall. J. 114, 2:

    omnia prona victoribus,

    Tac. Agr. 33:

    pronum ad honores iter,

    Plin. Ep. 8, 10, 3:

    via ad regnum,

    Just. 1, 5, 9: pronum est, it is easy:

    agere memoratu digna pronum erat,

    Tac. Agr. 1:

    invitos praebere deos,

    Luc. 6, 606:

    facile et pronum est agere,

    Juv. 9, 43.— Comp.:

    id pronius ad fidem est,

    is easier to believe, Liv. 21, 28.—Hence, adv.: prōnē, downwards, pronely (post-class.).
    A.
    Lit., Paul. Petr. Vit. S. Mart. 4, 546.—
    B.
    Trop., readily, willingly; comp. pronius, Amm. 30, 8, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > pronus

  • 3 anfractum

    1.
    anfractus (not amfr-), a, um, P. a. [qs. from anfringo], winding, bending, cooked:

    spatia,

    Amm. 29, 5.—Hence, subst.: anfractum, i, n., a winding, a crook, curve (ante-class. for the class. anfractus, us): terrarum anfracta, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 15 Müll. (Trag. Rel. p. 151 Rib.): in anfracto, Varr. ib.: cavata aurium anfracta, Varr. ap. Non. p. 193, 5.
    2.
    anfractus (not amfr-), ūs, m. [id.], pr. a breaking round; hence, a bending, recurving, turning (in the ante-class. per. rare; v. the preced. art.).
    I.
    Lit.:

    quid pulchrius eā figurā (sc. sphaericā) quae nihil incisum anfractibus, nihil eminens, habere potest?

    Cic. N. D. 2, 18, 47.—Hence, of the circular motion of the sun (acc. to the ancient belief):

    solis anfractus,

    a circuit, revolution, Cic. Rep. 6, 12; cf. id. Leg. 2, 8.—Of the crookedness of horns:

    cornua convoluta in anfractum,

    Plin. 11, 37, 45, § 124.—Of the coils of a serpent, Val. Fl. 7, 523; Stat. Th. 5, 520.—Also freq., particularly in the histt., of the turning or winding of a road, etc., a tortuous, circuitous route:

    si nullus anfractus intercederet,

    Caes. B. G. 7, 46:

    illa (via) altero tanto longiorem habebat anfractum,

    Nep. Eum. 8, 5:

    per anfractus jugi procurrere,

    Liv. 44, 4:

    anfractus viarum,

    id. 33, 1:

    litorum anfractus,

    the windings, id. 38, 7 al.; Luc. 1, 605. —
    II.
    Trop., of discourse, = ambages, circumlocution, digression:

    quid opus est circuitione et anfractu?

    Cic. Div. 2, 61, 127:

    oratio circumscripta non longo anfractu, sed ad spiritum vocis apto,

    id. Part. Or. 6, 21:

    quae omnia infinitus anfractus habent,

    ramifications, Quint. 6, 1, 15, where Bonn. and Halm read tractatus. —Of legal matters, intricacies, prolixity:

    judiciorum,

    Cic. Clu. 56, 159:

    juris,

    Quint. 12, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > anfractum

  • 4 anfractus

    1.
    anfractus (not amfr-), a, um, P. a. [qs. from anfringo], winding, bending, cooked:

    spatia,

    Amm. 29, 5.—Hence, subst.: anfractum, i, n., a winding, a crook, curve (ante-class. for the class. anfractus, us): terrarum anfracta, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 15 Müll. (Trag. Rel. p. 151 Rib.): in anfracto, Varr. ib.: cavata aurium anfracta, Varr. ap. Non. p. 193, 5.
    2.
    anfractus (not amfr-), ūs, m. [id.], pr. a breaking round; hence, a bending, recurving, turning (in the ante-class. per. rare; v. the preced. art.).
    I.
    Lit.:

    quid pulchrius eā figurā (sc. sphaericā) quae nihil incisum anfractibus, nihil eminens, habere potest?

    Cic. N. D. 2, 18, 47.—Hence, of the circular motion of the sun (acc. to the ancient belief):

    solis anfractus,

    a circuit, revolution, Cic. Rep. 6, 12; cf. id. Leg. 2, 8.—Of the crookedness of horns:

    cornua convoluta in anfractum,

    Plin. 11, 37, 45, § 124.—Of the coils of a serpent, Val. Fl. 7, 523; Stat. Th. 5, 520.—Also freq., particularly in the histt., of the turning or winding of a road, etc., a tortuous, circuitous route:

    si nullus anfractus intercederet,

    Caes. B. G. 7, 46:

    illa (via) altero tanto longiorem habebat anfractum,

    Nep. Eum. 8, 5:

    per anfractus jugi procurrere,

    Liv. 44, 4:

    anfractus viarum,

    id. 33, 1:

    litorum anfractus,

    the windings, id. 38, 7 al.; Luc. 1, 605. —
    II.
    Trop., of discourse, = ambages, circumlocution, digression:

    quid opus est circuitione et anfractu?

    Cic. Div. 2, 61, 127:

    oratio circumscripta non longo anfractu, sed ad spiritum vocis apto,

    id. Part. Or. 6, 21:

    quae omnia infinitus anfractus habent,

    ramifications, Quint. 6, 1, 15, where Bonn. and Halm read tractatus. —Of legal matters, intricacies, prolixity:

    judiciorum,

    Cic. Clu. 56, 159:

    juris,

    Quint. 12, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > anfractus

  • 5 inclinatio

    inclīnātĭo, ōnis, f. [id.], a leaning, bending, inclining to one side (class., esp. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    (corporis) ingressus, cursus, accubitio, inclinatio, sessio, etc.,

    Cic. N. D. 1, 34, 94:

    corporis,

    Quint. 1, 11, 16:

    fortis ac virilis laterum,

    id. ib. 18:

    incumbentis in mulierculam,

    id. 11, 3, 90:

    alternā egerunt scobem,

    Plin. 16, 43, 83, § 227:

    merso navigio inclinatione lateris unius,

    id. 8, 51, 77, § 208.— In plur.:

    variis trepidantium inclinationibus,

    Tac. H. 2, 35; Plin. 37, 10, 58, § 160.—
    B.
    In partic.: caeli, a transl. of the Gr. klima, the inclination or slope of the earth from the equator to the pole, a parallel of latitude, clime, Vitr. 1, 1; Gell. 14, 1, 8;

    for which, mundi,

    Vitr. 6, 1.—
    II.
    Trop., an inclination, tendency.
    A.
    In gen.:

    ad meliorem spem,

    Cic. Sest. 31, 67:

    crudelitas est inclinatio animi ad asperiora,

    Sen. Clem. 2, 4 med.:

    alii (loci communes) ad totius causae inclinationem (faciunt),

    Quint. 5, 13, 57.—
    B.
    In partic., inclination, bias, favor:

    voluntatis,

    Cic. de Or. 2, 29, 129; cf.

    voluntatum,

    id. Mur. 26, 53:

    judicum ad aliquem,

    Quint. 6, 1, 20:

    principum inclinatio in hos, offensio in illos,

    Tac. A. 4, 20:

    utendum ea inclinatione Caesar ratus,

    id. ib. 1, 28:

    senatus,

    id. ib. 2, 38:

    animorum,

    Liv. 44, 31, 1:

    in aliquem,

    Tac. H. 2, 92 —
    C.
    Transf.
    1.
    (Qs., a leaning or bending out of its former position; hence.) An alteration, change:

    communium temporum,

    Cic. Balb. 26, 58:

    an ignoratis, populi Romani vectigalia perlevi saepe momento fortunae inclinatione temporis pendere?

    id. Agr. 2, 29, 80; cf. id. Phil. 5, 10, 26:

    hoc amplius Theophrastus (scripsit), quae essent in re publica rerum inclinationes et momenta temporum,

    id. Fin. 5, 4, 11:

    inclinationes temporum atque momenta,

    id. Fam. 6, 10, 5; cf. id. Planc. 39, 94.—
    2.
    Rhet. t. t.: vocis, the play of the voice, its elevation and depression in impassioned speech, Cic. Brut. 43, 158; plur., Quint. 11, 3, 168. —
    3.
    In the old gram. lang., the formation or derivation of a word, Varr. L. L. 9, § 1 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > inclinatio

  • 6 flexus

    1.
    flexus, a, um, Part. and P. a., from flecto.
    2.
    flexus, ūs, m. [flecto], a bending, turning, winding (class.; in sing. and plur.).
    I.
    Lit.:

    aures duros et quasi corneolos habent introitus, multisque cum flexibus,

    Cic. N. D. 2, 57, 144; cf. Quint. 6, 13, 9:

    ut qui cursu parum valent, flexu eludunt,

    id. 9, 2, 78:

    cum venissem ad pontem, in quo flexus est ad iter Arpinas,

    Cic. Att. 16, 13, a, 1; cf.:

    in aliquo flexu viae,

    Liv. 22, 12, 7:

    implicatae flexibus vallium viae,

    id. 32, 4, 4:

    Rhenus modico flexu in occidentem versus,

    Tac. G. 1:

    flexu Armeniam petivit,

    id. A. 12, 12:

    alio flexu reduci ad viam,

    Quint. 2, 17, 29:

    (quo pacto sol) Brumales adeat flexus,

    Lucr. 5, 616:

    brumales,

    id. 5, 640:

    metae,

    the turn round the goal, Pers. 3, 63:

    labyrinthei,

    the mazes, Cat. 64, 114:

    capilli dociles et centum flexibus apti,

    Ov. Am. 1, 14, 13: in litore flexus Mecybernaeus, the bay or gulf, Mela, 2, 3 init.; cf. id. 3, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a turning, transition into another state, political change:

    id enim est caput civilis prudentiae, videre itinera flexusque rerum publicarum,

    Cic. Rep. 2, 25, 46:

    in hoc flexu quasi aetatis fama adolescentis paululum haesit ad metas (the figure taken from the turning of the racers on reaching the goal),

    id. Cael. 31, 75; cf.:

    si infinitus forensium rerum labor decursu honorum et jam aetatis flexu constitisset, i. e. senectus,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    flexu auctumni (= post medium tempus auctumni, trop. from turning the meta in the Circus),

    Tac. H. 5, 23; v. Orell. ad h. 1.—
    B.
    In partic. (post-Aug.).
    1.
    An artful turning, winding, shifting:

    inde recta fere est actio, hinc mille flexus et artes desiderantur,

    Quint. 5, 13, 2:

    qui haec recta tantum, et in nullos flexus recedentia tractaverit,

    id. 10, 5, 12. —
    2.
    Of the voice, inflection, modulation, variation:

    citharoedi simul et sono vocis et plurimis flexibus serviunt,

    Quint. 1, 12, 3:

    quid quoque flexu dicendum,

    id. 1, 8, 1:

    qui flexus deceat miserationem,

    id. 1, 11, 12; 1, 8, 3.—
    3.
    In gram., inflection, variation, derivation (in Varro flexura, v. h. v.): quid vero? quae tota positionis ejusdem in diversos flexus eunt? cum Alba faciat Albanos et Albenses;

    volo, volui et volavi,

    Quint. 1, 6, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > flexus

  • 7 dēclīnātiō

        dēclīnātiō ōnis, f    [declino], a bending aside, turning away, averting: tuas petitiones parvā declinatione effugi: atomi: corporis, Cu.—Fig., a turning away, avoiding, avoidance: a malis naturā declinamus; quae declinatio, etc.: laboris. — In rhet., a slight deviation (from the direct argument): a proposito: ad amplificandum.— A rejection, qualification (of a word or phrase).
    * * *
    declination/relative sky angle; latitude; compass point; inclination; bend/slope turning aside, swerve; advoidance; divergence/variation/digression; inflection

    Latin-English dictionary > dēclīnātiō

  • 8 sinus

        sinus ūs, m    a bent surface, curve, fold, hollow, coil: draco... conficiens sinūs e corpore flexos, C. poët.: (serpens) flectit sinūs, O.: spatium rhombi Implevit sinūs, i. e. stretched the folds (of the net), Iu.: sinūs inplere secundos, i. e. the swelling sails, V.: Ut fieret torto nexilis orbe sinus, i. e. a ringlet, O.—The fold of the toga about the breast, bosom, lap: cedo mihi ex ipsius sinu litteras: In sinu ferens deos, H.: sinūs conlecta fluentīs, V. —Prov.: talos Ferre sinu laxo, i. e. to be careless about, H.—A purse, money: non habet ille sinum, O.: avaritiae, Iu.—A garment: auratus, O.: regalis, O.—Of a person, the bosom: colubram Sinu fovit, Ph.: in sinu consulis recubans, L.: Usque metu micuere sinūs, dum, etc., O.—A bay, bight, gulf: ex alto sinus ab litore ad urbem inflectitur: sinūs maritimi: Illyricos penetrare sinūs, V.— The land around a gulf, shore of a bay: in Maliaco sinu is locus erat, L.: omnis propior sinus tenebatur, Ta.—A fold in land, basin, hollow, valley: terra in ingentem sinum consedit, L.: montium, Cu.—Fig., the bosom, love, affection, intimacy, protection: hicine non gestandus in sinu est? T.: iste vero sit in sinu semper meo: (Pompeius) in sinu est, i. e. dear to me: Bibulum noli dimittere e sinu tuo, from your intimacy: negotium sibi in sinum delatum esse, committed to his care. —The interior, inmost part, heart: in sinu urbis sunt hostes, S.—A hiding-place, place of concealment: in sinu gaudere, i. e. in their sleeves.
    * * *
    I
    bowl for serving wine, etc
    II
    curved or bent surface; bending, curve, fold; bosom, lap; bay

    Latin-English dictionary > sinus

  • 9 circumflexus

    1.
    circumflexus, a, um, Part., from circumflecto.
    2.
    circumflexus, ūs, m. [circumflecto], a bending round, a vault, arch:

    mundi,

    Plin. 2, 1, 1, § 1:

    caeli,

    id. 6, 34, 39, § 212.—
    II.
    A winding, circuit:

    qui (Tanais) per sinuosos labitur circumflexus,

    Amm. 22, 8, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > circumflexus

  • 10 cubitum

    cŭbĭtum, i, n. ( cŭbĭtus, i, m., Cels. 8, 1; 8, 16; Non. p. 201, 16) [id.], the elbow (serving for leaning upon).
    I.
    Prop., Cels. 1. 1.; Plin. 11, 45, 102, § 249; Plaut. Stich. 2, 1, 13; Verg. A. 4, 690; Ov. M. 7, 343; Hor. C. 1, 27, 8; id. S. 2, 4, 39; Quint. 11, 3, 93 al.—
    II.
    Meton.
    A.
    The bending, curvature of a shore:

    orae,

    Plin. 3, 13, 18, § 111. —
    B.
    As a measure of length, the distance from the elbow to the end of the middle finger, an ell, a cubit, Lucil. ap. Non. p. 201, 18; Plaut. Poen. 4, 2, 15; Cic. Leg. 2, 26, 66; id. Att. 13, 12, 3; Plin. 7, 2, 2, § 22; Suet. Aug. 43 al.—Prov.:

    assiduo cursu cubitum nullum procedere,

    Cic. Att. 13, 12, 3; cf.:

    cursitare ac ne cubiti quidem mensuram progredi,

    Suet. Tib. 38.—Hence, Ital. cubito; Fr. coude.

    Lewis & Short latin dictionary > cubitum

  • 11 deflexus

    1.
    dēflexus, a, um, Part., from deflecto.
    2.
    dēflexus, ūs, m. [deflecto], a bending, turning aside (post-class.), in the trop. sense:

    humani animi ab odio ad gratiam deflexus,

    Val. Max. 4, 2; cf. id. 7, 3:

    a virtute,

    Ambros. in Psa. 1, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > deflexus

  • 12 dignus

    dignus, a, um, adj. [i. e. DIC-nus; root in Sanscr. daç-as, fame; Gr. dokeô, doxa; Lat.: decet, decus], worthy, deserving (in a good or ill sense), of things, suitable, fitting, becoming, proper (very freq. in all periods and kinds of writing).—Constr., in the most finished models of composition, with the abl. pretii, a relative sentence, or absol.; in the Aug. poets also freq. with the inf.; otherwise with ut, the gen., or the acc. of a neutr. pron. or adj.
    (α).
    With abl. (so most freq.):

    dignus domino servus,

    Plaut. Am. 2, 2, 227; cf.:

    vir patre, avo, majoribus suis dignissimus,

    Cic. Phil. 3, 10, 25; id. Fam. 2, 18 fin.;

    juvenes patre digni,

    Hor. A. P. 24 et saep.:

    dignus es verberibus multis,

    Plaut. Mil. 2, 3, 71:

    amici novi digni amicitiā,

    Cic. Lael. 19:

    summa laude digni,

    id. Rep. 3, 4; 3, 17 et saep.:

    omnibus probris, quae improbis viris Digna sunt, dignior nullus est homo,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 9:

    assentatio, quae non modo amico, sed ne libero quidem digna est,

    Cic. Lael. 24, 89; Quint. 11, 1, 40:

    dignius odio scelus,

    id. 7, 2, 36:

    o fons, dulci digne mero,

    Hor. C. 3, 13, 2:

    munera digna venustissima Venere,

    Plaut. Poen. 5, 4, 4; for which; diem dignum Veneri (abl. v. Venus), id. ib. 1, 2, 45:

    ut te dignam mala malam aetatem exigas,

    id. Aul. 1, 1, 4; cf. id. Trin. 1, 2, 122; id. Rud. 3, 2, 26 et saep.:

    dicendum dignum aliquid horum auribus,

    Cic. Rep. 3, 13:

    aliquid memoria dignum consequi,

    id. ib. 1, 8; * Caes. B. G. 7, 25, 1; Phaedr. 4, 21, 3 al.:

    si quid antea admisissem piaculo dignum,

    Liv. 40, 13 et saep.:

    tribuere id cuique, quod sit quoque dignum,

    Cic. Rep. 3, 11:

    neque enim decorum est neque dis dignum,

    id. Div. 1, 52:

    quicquid dignum sapiente bonoque,

    Hor. Ep. 1, 4, 5 et saep.:

    dicere Cinnā digna,

    Verg. E. 9, 36.—Esp. freq. with supine in u:

    digna memoratu produntur,

    Plin. 6, 23, 26, § 97:

    nihil dignum dictu,

    Liv. 4, 30, 4; 9, 43, 6; 25, 1, 5; Suet. Aug. 43; Val. Max. 1, 5, 9; Sen. Ep. 94, 56; Tac. Agr. 1.—
    (β).
    With rel. clause (freq., though not in the Aug. poets):

    non videre dignus, qui liber sies,

    Plaut. Ps. 2, 2, 17; cf. id. Rud. 2, 6, 38; id. Mil. 4, 2, 52:

    qui modeste paret, videtur, qui aliquando imperet, dignus esse,

    Cic. Leg. 3, 2:

    homines dignos, quibuscum disseratur putant,

    id. Ac. 2, 6, 18; Quint. 10, 1, 131 et saep.—So with rel. adv.:

    sive adeo digna res est ubi tu nervos intendas tuos,

    if the thing is really worth your bending your energies to it, Ter. Eun. 2, 3, 20; cf.

    also: dignos esse, qui armis cepissent, eorum urbem agrumque Bolanum esse, i. e. ut eorum urbs esset,

    Liv. 4, 49, 11 Weissenb. (Madv. dignum, cf. d infra).—
    (γ).
    Absol. (that of which some one or something is worthy, to be supplied from the context): Mi. Quem ament igitur? Sy. Alium quemlibet;

    Nam nostrorum nemo dignus est (sc. amari),

    Plaut. Poen. 4, 2, 39; cf. id. Curc. 4, 2, 28:

    ut ne nimis cito diligere incipiant neve non dignos, etc.,

    Cic. Lael. 21, 78 sq.:

    illud exemplum ab dignis et idoneis ad indignos et non idoneos transfertur,

    Sall. C. 51, 27 Kritz.:

    dignis ait esse paratus,

    Hor. Ep. 1, 7, 22:

    omnes, ait, malle laudatos a se, dignos indignosque, quam, etc.,

    Liv. 24, 16 et saep.:

    quem dices digniorem esse hominem hodie Athenis alterum?

    Plaut. Ep. 1, 1, 24; cf. Suet. Aug. 54:

    dignus patronus,

    Q. Cic. Pet. Cons. 1, 2: dignior heres, Hor. C. 2, 14, 25:

    digna causa,

    Liv. 21, 6:

    dignum operae pretium,

    Quint. 12, 6, 7:

    dignas grates persolvere,

    Verg. A. 1, 600; 2, 537:

    digna gloria ruris,

    id. G. 1, 168 et saep.:

    ad tuam formam illa digna est,

    Plaut. Mil. 4, 1, 21; so, quod supplicium dignum libidini ejus invenias? (where the dat. depends on the verb), Cic. Verr. 2, 26, 16, § 40:

    id, cum ipse per se dignus putaretur, impetravit,

    id. Arch. 4, 6.—So as subst.: "nulla contumelia est, quam facit dignus;" primum quid est dignus? nam etiam malo multi digni, sicut ipse (Antonius), Cic. Phil. 3, 9, 22; so, dignum est, it is fit, proper, becoming, = aequum est, decet, convenit, Plaut. Mil. 3, 1, 129; id. Merc. 1, 2, 22; Ter. Ph. 2, 3, 55; 129; Cic. Tusc. 2, 5, 14; Liv. 1, 14; Sen. de Ira, 1, 12; Verg. G. 3, 391 al.—So comp., Liv. 8, 26, 6; Cic. Clu. 53, 146.— Sup., Cic. Rosc. Am. 3, 8.—
    (δ).
    With inf. (freq. in the Aug. poets;

    not in Cic.): concedere,

    Cat. 68, 131:

    unā perire,

    Ov. M. 1, 241:

    credere,

    id. ib. 3, 311:

    fuisse conjux,

    id. ib. 14, 833:

    decurrere spatium vitae,

    id. Tr. 3, 4, 34:

    ponere annos,

    id. ib. 4, 8, 14 al.; and more freq. in the pass.:

    cantari dignus,

    Verg. E. 5, 54:

    amari,

    id. ib. 89:

    rapi,

    Ov. M. 7, 697:

    describi,

    Hor. S. 1, 4, 3:

    notari,

    id. ib. 1, 3, 24:

    legi,

    id. ib. 1, 10, 72: Quint. 10, 1, 96 et saep.:

    auctoribus hoc dedi, quibus dignius credi est,

    Liv. 8, 26 fin.; cf.:

    uterque optimus erat, dignusque alter elegi, alter eligere,

    Plin. Pan. 7, 4.—
    (ε).
    With ut:

    non sum dignus prae te, ut figam palum in parietem,

    Plaut. Mil. 4, 4, 4; Liv. 24, 16: eras dignus ut haberes integram manum; Quint. 8, 5, 12; 12, 11, 24.—
    (ζ).
    With gen. (acc. to the Gr. axios tinos—so freq. in Inscr. v. Wordsworth, Fragm. p. 494):

    dignus salutis,

    Plaut. Trin. 5, 2, 29; cogitatio dignissima tuae virtutis, Balb. ap. Cic. Att. 8, 15 A.:

    quidquid putabit dignum esse memoriae,

    Phaedr. 4, 20, 3:

    probae,

    Ov. Tr. 4, 3, 57.—
    (η).
    With acc. of a neutr. pron. or adj.:

    non me censes scire quid dignus siem?

    Plaut. Capt. 5, 2, 16; Ter. Ph. 3, 2, 34:

    si exoptem, quantum dignus, tantum dent (di tibi), etc.,

    Plaut. Ps. 4, 1, 26.—
    (θ).
    With ad (very rare):

    ad tuam formam illa una digna est,

    Plaut. Mil. 4, 1, 21:

    amicus, dignus huic ad imitandum,

    Cic. Rep. 1, 18, 30.—
    (ι).
    With pro:

    si digna poena pro factis eorum reperitur,

    Sall. C. 51, 8; Cic. Div. in Caecil. 13, 42; Hor. Ep. 1, 7, 24.— Adv.: dignē, worthily, fitly, becomingly:

    quam digne ornata incedit, haud meretricie!

    Plaut. Mil. 3, 2, 58; id. Cas. 4, 1, 14; Cic. de Sen. 1, 2; Cassius in Cic. Fam. 12, 13; Vell. 2, 67; Suet. Aug. 66; Hor. C. 1, 6, 14; id. Ep. 2, 1, 164 al.— Comp., Hor. S. 2, 7, 47.— Sup. seems not to occur.

    Lewis & Short latin dictionary > dignus

  • 13 flexura

    flexūra, ae, f. [flexus, from flecto], a bending, winding, turning (rare; not in Cic.).
    I.
    Lit.:

    lateris,

    Lucr. 4, 336:

    angustiae flexuraeque vicorum,

    Suet. Ner. 38.—
    B.
    Trop.:

    virtus recta est: flexuram non recipit,

    Sen. Ep. 71, 19.—
    II.
    Transf., in gram., inflection, declension of a word, Varr. L. L. 10, § 28 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > flexura

  • 14 gamba

    gamba, ae, f. [perh. from kampê, a bending], a hoof (late Lat.), Veg. Vet. 1, 56 fin.; 3, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > gamba

  • 15 inflexus

    1.
    inflexus, a, um, Part., from inflecto.
    2.
    in-flexus, a, um, adj.;

    gram. t. t.,

    not declined, not inflected, Mart. Cap. 3, § 305.
    3.
    inflexus, ūs, m. [inflecto], a bending, curving, inflecting (post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vicorum,

    Juv. 3, 237:

    adire inflexibus flexuosis,

    Arn. 2, 57.—
    II.
    Trop.:

    vocem inflexu modulationis torquere,

    Sen. Brev. Vit. 12, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > inflexus

  • 16 reflexus

    1.
    rĕflexus, a, um, Part., from reflecto.
    2.
    rĕflexus, ūs, m. [reflecto], a bending back, recess:

    Oceani,

    App. Flor. 6, p. 342, 34:

    solis,

    return, Cassiod. Var. 1, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > reflexus

См. также в других словарях:

  • Bending the Landscape — is the title of an award winning series of LGBT themed anthologies of short speculative fiction edited by Nicola Griffin and Stephen Pagel. [http://www.nicolagriffith.com/bending.html] Three books were produced, subtitled Science Fiction ,… …   Wikipedia

  • Bending (metalworking) — Metal bending redirects here. For the form of stage magic, see Spoon bending. Bending …   Wikipedia

  • Bending — For other uses, see Bending (disambiguation). Flexure redirects here. For joints that bend, see living hinge. For bearings that operate by bending, see flexure bearing. Continuum mechanics …   Wikipedia

  • Bending moment — A bending moment exists in a structural element when a moment is applied to the element so that the element bends. Moments and torques are measured as a force multiplied by a distance so they have as unit newton metres (N·m) , or foot pounds… …   Wikipedia

  • Bending — This interesting and unusual name is of Medieval English origin and is a dialectal variant of a locational name Benenden from a place so called in Kent. The derivation is from an Old English personal name Bionna with denn , swine pasture, thus… …   Surnames reference

  • bending spring — coil spring which is placed on inside or outside of tubing to keep it from collapsing while bending it …   Dictionary of automotive terms

  • Pole bending — Western riding Timed events Barrel race Pole bending Stake race (Figure 8) Keyhole race Flag race Pole bending is timed event that feat …   Wikipedia

  • Tube bending — Bent tubing Shown is a trombone, it displays some U bends Tub …   Wikipedia

  • Circuit bending — Probing for bends using a jeweler s screwdriver and alligator clips Circuit bending is the creative customization of the circuits within electronic devices such as low voltage, battery powered guitar effects, children s toys and small digital… …   Wikipedia

  • Spoon bending — is the apparent deformation of objects, especially metal cutlery, either without physical force, or with less force than normally necessary. It is a common form of stage magic, and a variety of methods are used to produce the illusion.Spoon… …   Wikipedia

  • Plastic bending — is a nonlinear behaviour peculiar to members made of ductile materials that frequently achievemuch greater ultimate bending strength than indicated by a linear elastic bending analysis. In both the plastic andelastic bending analyses of a… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»